Ads

Saturday, 4 April 2020

வேலைக்காரி கோமதி

அது பொள்ளாச்சி அருகில் உள்ள ஒரு சிறிய கிராமம். இயற்கை எழில் கொஞ்சும் அந்த மலையும் காடுகளும், தோப்புகளும் நிறைந்த அந்த கிராமம்தான் எங்கள் ஊர். என் பெயர் காவேரி. வயது இப்ப 22 ஆரம்பிச்சு இருக்கு. நான் பார்ப்பதற்கு மலையாள நடிகை மாதவி போல் இருப்பேன். நன்றாக எனது முலைகள் வளர்ந்து பார்ப்பவர்க்கு ஆசையை தூண்டும் என்பதில் சந்தேகமே இல்லை. ஏனெனில் விடலை பையனிலிருந்து பல் போன கிழவன் வரை நான் தெருவில் போனால் என் முலையை கடித்து தின்பதுபோல் பார்க்கும் அந்த பார்வையை வைத்து தெரிந்து கொண்டேன். எனக்கு அப்பா கிடையாது. அம்மா மட்டும்தான். அவர்களுக்கு வயது சுமார் 43 இருக்கும். பார்ப்பதற்கு நடிகை ஸ்ரீப்ரியா போல் இருப்பார்கள். அவர்கள் பெயர் லலிதா. அவர்களை பார்த்தால் பெண்களே பொறாமை படும் அளவிற்கு இருப்பார்கள்.

அவ்வளவு அழகு. நன்றாக வெளி தள்ளிய கொப்பரை தேங்காயை கவிழ்த்து வைத்து கட்டியதுபோல் அவர்களது மாங்கனி முலைகள் இரண்டும் தொங்கும். என் அப்பா ஐந்து வருடத்திற்கு முன்பு இறந்து விட்டார். அம்மாதான் என்னை வளர்த்து ஆளாக்கி கட்டி வைத்தார்கள். ஆமாம். எனக்கு கல்யானம் ஆகி விட்டது. எனது கணவர் பெயர் மோகன். ஒரு கல்லூரியில் விரிவுரையாளராக பணி புரிகிறார். பார்ப்பதற்கு நடிகர் கமல்ஹாசன் போல் இருப்பார். நன்றாக வளர்த்த் உடம்பு. தினெவெடுத்து தோள்கள் மற்றும் சுன்னி. அது துடித்து கிளம்பினால் இருக்கும் ஒரு அடிக்கு சற்று குறைவாக. அதுவும் அது தடித்து இருக்கும் போது அதில் ஓடும் நரம்புக்கூட முறுக்கிக்கொண்டு இருக்கும் அழகே தனிதான். அதை நான் பிடித்து ஊம்புவதே எனக்கு கொள்ளை ஆசை. நான் ஊம்ப ஆரம்பித்தாள் என் கணவர் இந்த உலகத்தையே மறந்து விடுவார்.

ஓத்துப்பாத்து ஓகே சொல்லு

ரயில் சென்னையை நெருங்கிவிட்டு இருந்தது. சூரியன் கிழக்கு திசையில் தன் தலையை மெல்ல நீட்ட ஆரம்பித்து இருந்தான். நான் முகம் கழுவிவிட்டு ஸ்டேஷன் வருவதற்காக காத்திருந்தேன். மனதுக்குள் அந்த கேள்வி திரும்ப திரும்ப ஒலித்துக் கொண்டு இருந்தது. அம்மா எதற்காக இப்படி அவசரமாக புறப்பட்டு வரச் சொன்னாள்? அப்படி என்ன தலை போகிற காரியம்? கேட்டால் வீட்டுக்கு வா பேசிக் கொள்ளலாம் என்றாளே? என்னவாய் இருக்கும்?
நான் அசோக். அப்பா கிடையாது. அம்மா உண்டு. எனக்கு ஒரு அண்ணன் இருக்கிறான். அஜய். சாப்ட்வேர் இன்ஜினியர். தற்சமயம் அமெரிக்காவில் இருக்கிறான். நான் கான்பூரில் இன்ஜினியரிங் படிக்கிறேன். அம்மா இரண்டு நாட்கள் முன்பு திடீரென எனக்கு போன் செய்தாள்.
"நீ உடனே கிளம்பி சென்னைக்கு வரணுண்டா, அசோக்"
"என்னம்மா, என்ன ஆச்சு?"
"ஒரு முக்கியமான விஷயம். நீ வந்துதான் பண்ணனும்"
"அப்படி என்னம்மா முக்கியமான விஷயம்?"
"அது.. நீ நேர்ல வா. அம்மா சொல்றேன்"
"ஏன்ம்மா, இப்ப சொன்னா என்ன?"
"போன்ல எல்லாம் சொல்லிட்டு இருக்க முடியாது. நீ உடனே கெளம்பி வா"
"செமஸ்டர் எக்ஸாம் டைம்மா. லீவ் கெடைக்கிறது கஷ்டம்"
"ஏதாவது சொல்லிட்டு லீவ் எடுத்துட்டு வாடா. அடுத்த டிரெயின புடிச்சு சீக்கிரம் ஊர் வந்து சேரு"
சொல்லிவிட்டு அம்மா போனை கட் பண்ணினாள். என்னை குழப்பத்தில் தள்ளினாள். இதோ சென்னையும் வந்து சேர்ந்து விட்டேன். இன்னும் என்னால் அந்த குழப்பத்துக்கு விடை கண்டு பிடிக்க முடியவில்லை. மணிக்கட்டை திருப்பி மணி பார்த்தேன். அதிகாலை ஆறு முப்பது. ஆட்டோ பிடித்து அடையாறு வந்து என் வீட்டின் முன்னால் இறங்கிக் கொண்டேன். அம்மா கதவை திறந்ததும் பொறுமையற்றவனாய் கேட்டேன்.
"எதுக்கும்மா இப்படி அவசரமா வரச்சொன்னே?"
"போய் முகத்தை கழுவிட்டு வா. சொல்றேன்"
"அதெல்லாம் இருக்கட்டும்மா. நீ மேட்டரை சொல்லு முதல்ல"
"உக்காரு. காபி போட்டுட்டு வர்றேன். வந்து பேசுவோம்"
அம்மா இன்னும் சஸ்பென்சாய் பேசிக்கொண்டு இருக்க, எனக்கு எரிச்சலாக வந்தது. சோபாவில் அமர்ந்து காபிக்காக காத்திருக்க ஆரம்பித்தேன். அம்மா ஐந்து நிமிடம் கழித்து காபியோடு வந்தாள். காப்பியை உறிஞ்சிக்கொண்டே கேட்டேன்.
"சஸ்பென்ஸ் வைக்காம சீக்கிரமா சொல்லும்மா"
"அது.. அது... அதை எப்படி சொல்றதுன்னே தெரியலைடா"
"கிழிஞ்சது. இதுக்காக நான் பொய் சொல்லி லீவ் போட்டுட்டு இவ்வளவு தூரம் வந்துருக்கேன். நீ இப்படி தயங்குற. சொல்லும்மா. ப்ளீஸ்"
"உன் அண்ணனுக்கு பொண்ணு பாத்துக்கிட்டு இருக்கோம்ல?"
"ஆமாம்"
"அதுல உன் உதவி தேவைப்படுது"
"எனக்கு ஒண்ணும் புரியலைம்மா. அதுல நான் என்ன உதவி செய்யணும்?"
"அது.. அது.."
"என்னம்மா இப்படி தயங்குற?"


Thursday, 2 April 2020

நான் + அம்மா = நான்

ஆண்டு கி.பி.2035

கழுத்தில் கட்டியிருந்த எனது டையை சரி செய்துவிட்டு நிமிர்ந்த என் அம்மாவை நான் கண்ணிமைக்காமல் பார்த்தேன். இந்த வயதிலும் எவ்வளவு அழகாய் இருக்கிறாள் இவள்? இளமையில் எப்படி இருந்திருப்பாள்? எத்தனை ஆண்களின் கனவை திருடியிருப்பாள்?

"என்னடா அப்படி பாக்குற?"

"ரொம்ப அழகா இருக்குற மம்மி. மாடர்ன் டிரஸ் போட்டா எப்படி இருப்ப தெரியுமா? நீ என்னடான்னா இன்னும் அந்த காலத்து புடவையவே கட்டிகிற"

"ம்ம்.. எனக்கு இந்த புடவைதாண்டா புடிச்சிருக்கு.. உன் அப்பா சொல்லியே நான் கேக்கலை. தெரியுமா..? அந்த அளவுக்கு எனக்கு புடவையை ரொம்ப பிடிக்கும்"

எனக்கு பட்டென்று அப்பா ஞாபகம் வந்தது. என்னுடைய அப்பா யார் என்றே எனக்கு தெரியாது. அம்மா இதுவரை என்னிடம் சொல்லியதே இல்லை. யாரோ ஒருவரை காதலித்து அதன் மூலம் பிறந்த பிள்ளை நான். அவ்வளவுதான் எனக்கு தெரியும். அந்த காதலனைப் பற்றி, அவர்கள் காதலை பற்றி வேறு எதுவும் அம்மா சொன்னதில்லை. அந்த காதலன் எங்கிருக்கிறான்..? அவனை ஏன் அம்மா தேடவில்லை..? எல்லாம் எனக்கு புரியாத புதிராகவே இருக்கும். அம்மாவிடம் அப்பாவை பற்றி கேட்டு கேட்டு நான் களைத்துப் போனேன். எல்லாவற்றிற்கும் புன்னகையே பதிலாய் தருவாள்.

Ads